کویته - پاکستان

       موضوعات اجتماعی و تاریخی گاهی در پیوند هم قرار دارند و از همین رو است که بعضی جوامع سرنوشت مشترکی را سپری میکنند نمونه خوبی از این مساله سرنوشت مشترک یهودی ها و هزاره ها بوده. لذاست که اثر حاضر در رابطه به “لابی یهود و سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه بزرگ” نوشته شده است.

     در رابطه به تاریخ هزاره ها اساتید محترم که نوشته و می نویسند، حضور دارند و شما نیز با تاریخ ما آشنایی دارید پس بصورت اجمالی و خلاصه میخواهم به تاریخ یهودی ها اشاره ی داشته باشم تا مشترکات آن با تاریخ هزاره ها مشخص شود.

      بعد از اینکه یهودی های اروپا به دین مسیحیت گیراییده و مسیحیت را راه نجات یهود دانست، همین اعتقاد منجر به متهم شدن آنها به آزار، اذیت و به صلیب کشیدن حضرت مسیح شد. از اینجا بود که یهود ستیزی آغاز شد. با رسمیت یافتن مسیحیت به عنوان دین رسمی در اروپا قوانین جدید به تصویت رسید که ازدواج مسیحیان را با یهودی ها ممنوع قرار داد. یهود از این به بعد به اوهام عمومی معصیت پنداشته میشد.

      در قرن 13 و 14 یهودیان در اروپا از مشاغل دولتی محروم و زمینهای شان توسط زمینداران بزرگ مصادره میشد. تا قرن 19 دوران حکومت آلمان نازی به رهبری هیتلر یهود ستیزی در 1933 به عنوان یک دکترین دولتی اعلام شد. اقدامات ضد یهودی با بایکوت مغازه داران آغاز شد و هدف این مساله بیرون راندن آنها از اروپا بود که چنین مساله به دلیل اینکه ناممکن بود، در نهایت تصمیم به قتل عام 11 ملیون یهود گرفته شد و تعدادی زیادی از یهودیان در آلمان و با حمله آلمان به لهستان در این کشور قتل عام شدند.

      مساله یهود ستیزی تنها در اروپا خلاصه نمیشد بلکه در آمریکا نیز زمینه برای یهود همچنان تنگ بود و یهودیان حق فعالیت در ارگانهای دولتی و سیاسی را نداشتند. تنها بخشی از افراد این نژاد بصورت مخفیانه به تجارت و قاچاق مواد مخدر و الکول فعالیت داشتند که از همین طریق به پولی هنگفتی دست یافتند. کم کم تجارت را ادامه دادند تا جایی که بخشی از اقتصاد امریکا را بخود وابسته ساختند. در عرصه های دیگر بخصوص سیاسی، گروهی را گرچند غیر منسجم بحیث لابی شکل داده و بردستگاه سیاست خارجی، مجلس سنا و عوام فشار وارد نموده  و توانستند سیاست ابرقدرت زمان یعنی ایالات متحده آمریکا را جهت پیشبرد اهداف یهود و تشکیل دولت جدید یهودی بنام اسرائیل سوق دهند. به لحاظ اقتصادی بعداً  یهودی های امریکا تا جایی پیشرفت کردند که در 1984 توانستند ترومن را بحیث رئیس جمهور آمریکا در انتخابات به پیروزی برسانند.

     از همان زمان به بعد لابی یهود، نقش ارزنده و تعیین کننده را کماکان در سیاست خارجی آمریکا آغاز کرده است. نا گفته نباید گذاشت که آمریکا و انگلیس با در نظر داشت منافع شخصی از قبیل در کنترول داشتن دریای مدیترانه، آسیا و جدا سازی آسیا از آفریقا از تشکیل دولت اسرائیل حمایت و پیش نویس آنرا به سازمان ملل متحد ارجاع داد. سازمان ملل با حد اقل آرا این پیشنویس را به تصویب رساند. اولین کشورهای که دولت اسرائیل را به رسمیت شناختند امریکا و انگلیس بود و بدنبال آن کشور های دیگر بجز چند کشور اسلامی که تا هنوز اسرائیل را به رسمیت نمی شناسند.

      با سرگذشتی که یهودی ها سپری کرد توانستند در نهایت مشکل را حل و یک کشور جدیدی را برای خود بسازند. و اما هزاره ها نیز همانند یهودیان سرنوشتی تلخی داشته و دارند؛ از توهین و تحقیر تا قتل، فروش به عنوان کنیز و برده و کوچ اجباری. سوال اساسی اینست، علت اینکه مشکلات ما نه تنها که حل نشده بلکه روز به روز به آن افزوده شده است در چیست؟؟

      در پاسخ به این سوال جلسات و سیمنارها در کشورهای مختلف تشکیل شد و موضوع حاضر ( نقش لابی یهود در سیاست خارجی امریکا در خاورمیانه بزرگ ) به عنوان یکی از نمونه های راهکار انتخاب شده است، زیرا نمیتوان انکار کرد که مفید و قابل اجرا همین لابی و لابی گری است.

     هزاره های که در کشور های مختلف از آمریکا تا استرالیا، اروپا و پاکستان هر جایی که حضور دارند باید تلاش نهایی شان را بکنند تا در دستگاه های سیاست خارجی، مجلس سنا و مردمی نفوذ نموده و مشکلات شان را با اسناد مطرح کنند. کشورها به دو دلیل از هزاره ها پشتیبانی خواهند کرد:

1-    به دلیل منفعتی که از این طریق میتوانند کسب کنند.

2-    بخاطر دفاع از حقوق بشر و رعایت دموکراسی

     در نتیجه از اینجاست که با حمایت جمعی از کشورهای پشتیبان یک قدرت شکل میگیرد. از آنجا که به تعبیر فوکو قدرت حقیقت را خلق میکند ما با استفاده از این تعبیر و قدرت پشتیبان میتوانیم گفتمانهای جدیدی را جهت دفاع از حقوق هزاره ها شکل دهیم که این گفتمان میتواند: قدرت مسلط باشد، میتواند فدرالیسم و یا هزارستان باشد.

     در نهایت بخشی از مشکلات بصورت کوتاه مدت و بخش عمده ی دیگر آن در دراز مدت قابل حل خواهد بود...

نوشته: عبدالله رفیعی

تاریخ: 1/1/2016م

     اصطلاح لابی یا لابی گری با آنکه تا اینک در بین مردم ما زیاد معمول نیست، اما در سطح بین الملل و خصوصا دنیای سیاست جایگاه ویژه ای یافته است و عموما با بار مثبت و یا منفی به کار می رود. اصطلاح لابی از کلمه انگلیسی (Lobbyrun) به معنی راهرو گرفته شده است. این کلمه در ادبیات سیاسی به معنی اعمال نفوذ بر سیاست مداران و نمایندگان مجالس است. لابی برای اولین بار در اواسط قرن شانزدهم میلادی در زبان انگلیسی به کار گرفته شد و بیشتر به سالن ها و راهروهای مجلس عوام انگلستان اطلاق می شد که در آن نمایندگان بازار طلا، پخته، ابریشم و مردم خواست های شان را به نمایندگان عرضه می داشتند. استفاده از این واژه در ادبیات سیاسی ایالات متحده آمریکا، یکی از مهم ترین کشورهای جهان به سال 1808م، باز می گردد که توسط قانونگذاران آن به کار رفت.

     جامعه شناس فرانسوی الکسی دو توکویل، زمان شروع لابی گری در ایالات متحده آمریکا را دهه 1830م، عنوان نموده است و به گفته وی در آن زمان مردم آمریکا به شدت به دنبال ایجاد و سازماندهی گروه های ذی نفود بودند. اعتقاد دیگری که در رابطه به شروع لابی گری در ایالات متحده آمریکا وجود دارد، بر می گردد به هوتل ویلارد در نزدیکی کاخ سفید که در آن رییس جمهور وقت آمریکا "یولیسیز. اس. گرانت" طی سالهای 1869 – 1877م، بعد از ظهر ها برای تفریح کوتاه و کشیدن سگرت برگ می رفت. حضور ممتد گرانت در هوتل سبب شد تا سیاستمداران و دیگر افراد خود را به وی برسانند و عرض حال نمایند.

     در باب تعریف لابی کردن از دید عام به ساده ترین کلمات می توان چنین نوشت؛ واداشتن و یا برحذر داشتن شخص و یا نهادی را به زور و یا تضرع در راستای منافع خود لابی کردن گویند، اما به طور خاص به عملکرد گروه هایی لابی گری گفته می شود که برای تحقق اهداف و منافع خود با بهره گیری از ساختار و ظرفیت های حقوق سیاسی در یک کشور به دنبال تاثیر گذاری بر روند و جهت گیری های سیاسی داخلی و یا خارجی آن می باشند.

     در ایالات متحده آمریکا به مثابه قدرت برتر و بی رقیب در عرصه های سیاسی، تکنولوژیکی، اقتصادی و نظامی؛ قانون جدیدی در 1995م، تصویب شد که به نام "قانون لابیسم" یاد می شود و رفتار لابی ها را شکل و شمایل روشن تر و واضیح تر میدهد.

     در مجموع به گفته برنار لوشر بونیه، نویسنده کتاب "لابی ها به بروکسل حمله کردند" لابی می تواند به یک شرکت، یک بازار، یک منطقه و یا یک کشور مرتبط باشد و لابیست ها با استفاده از دو نوع تکنیک؛ لابیگری مستقیم و لابیگری غیر مستقیم می توانند  اهداف شانرا تعقیب نمایند. در تکنیک لابی گری غیر مستقیم یا بازی خارجی، برای حمایت از خواست ها و تلاش های شان عموما در خارج از مجالس قانونگذاری دست به تشکیل ایتلاف ها، بسیح توده ها، نشر مطالب در رسانه ها و تبلیغات می زنند. در لابی مستقیم یا بازی داخلی، تماس با مقامات، تهیه آمار ها، اطلاعات و گزارشها، تهیه پیشنویس لوایح، ارایه مشوره، حضور در مجالس قانونگذاری و پیگیری دایمی لازم می باشد.

     لابی ها را عموما به اساس نحوه عملکرد، تکنیک های لابیگری، وسایل مورد کاربرد شان، روش فعالیت شان و موضوعیت به انواع مختلف دسته بندی می کنند. لابی های صنایع، قومی – مذهبی، فرهنگی، سیاسی، بازنشستگان، دوا سازی و محیط زیستی در کشورهای مختلف را می توان به حیث نمونه ذکر کرد. بعضی لابی ها توده گرا (دارای اعضای زیاد و تاثیر گذاری از طریق بسیج مردمی)، در حالی که عده شان نخبه گرا (دارای اعضای کم و تاثیر گذاری از طریق روابط و استفاد از ثروت) اند و در ضمن هستند لابی های که تک موضوع نیستند و در عین زمان چندین موضوع را تعقیب می کنند.

     در ایالات متحده آمریکا لابی های محیط زیست از جمله معروف ترین جنبش های اجتماعی و عام المنفعه به حساب می آیند. در حدود پنج ملیون آمریکایی از حامیان مالی سازمانهای محیط زیست اند و به آنها کمک مالی می کنند. لابی های محیط زیستی عموما با بسیح مردمی تلاش می کنند که به تاثیر گذاری بپردازند. در مقابل لابی های طرفدار محیط زیست، اکثرا لابی های انرژی و منابع طبیعی (نفت و گاز، برق و معدن) قرار می گیرند. لابی انرژی و منابع طبیعی از مهم ترین لابی های ایالات متحده اند، که در سطح ملی و بین المللی تاثیر گذاری می کنند و گاهی حتی از مسایل اقتصادی فراتر رفته و در مسایل امنیتی و سیاسی آمریکا در قبال خاورمیانه، آسیای میانه، آمریکای لاتین، چین و روسیه به تاثیر گذاری می پردازند. به خاطر عملکرد لابی های صنایع است که امروزه گاهی به طرف لابی گری به دید منفی دیده می شود، زیرا عده ای بر این نظر اند که لابی گری دموکراسی را به طرف پلوتوکراسی  می برد. به عبارت دیگر لابی های اقتصادی با مصارف زیاد پول نه تنها بر نمایندگان مجالس و سیاستمداران تاثیر می گذارند، بلکه حتی افکار عمومی را نیز به وسیله شبکه های عظیم رسانه ای شان تحت تاثیر و سمت دهی مطابق منافع شان قرار می دهند و به این صورت در نهایت منافع و خواست اقلیت را بر اکثریت تطبیق می کنند.

     لابی های قومی – مذهبی، در ردیف تک موضوع ها قرار می گیرند و از مشهور ترین آنها در ایالات متحده آمریکا لابی یهود، لابی ایرلندی، لابی ارمنستانی، لابی کوبایی، لابی یونانی، لابی هندی، لابی اعراب، لابی اسلامی و بعضی لابی های دیگر می باشند. لابی قومی – مذهبی، حول منافع گروه های قومی و مذهبی دور از وطن و روابط آنها با هم قوم و هم کیشان شان در سرزمین مادری و یا کشور محل اقامت شان می چرخد. اکثر از دایاسپورا (جوامع دور از وطن) در کشورهای مختلف و مخصوصا در آمریکا با سازماندهی و انسجام خود و کسب نفوذ و قدرت سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بر سیاست های سرزمین مادری خویش و سیاست های خارجی و امنیتی آمریکا تاثیر گذار بوده و حتی در سطوح بین المللی به مداخله می پردازند. وجه مشترک تمام لابی های قومی -  مذهبی حمایت و پشتبانی آنها از افراد هم کیش یا هم قوم شان در سرزمین مادری، کشور محل اقامت و یا نقاط دیگر دنیا می باشد.

     لابی گری تا حتی در این زمان شکل وظیفه را بخود گرفته است ولابی گر ها در پرتو قوانین کشور ها بعد از گرفتن اجازه، دفاتر شانرا تاسیس می کنند و عموما توسط گروه های ذی نفوذ به کار گرفته می شوند تا از منافع آنها دفاع نمایند. لابی گران فرادست، کسانی اند که علمیت، تجربه، مهارت، توان ایجاد روابط، اعتماد، توانایی مدیریت و مهم تر از همه آگاهی از روند قانون گذاری، سیاست و قدرت در همه سطوح را داشته باشند.

     لابی و لابی گری خصوصا در ایالات متحده آمریکا به بخشی از روند قانون گذاری تبدیل شده است. قانون گذاران برای قانون گذاری نیازمند آگاهی از دیدگاه و موضع گیری گروه های مختلف در قبال مسایل جاری اند و این آگاهی را لابی گران می توانند برای آنها تهیه کنند، از همین رو و به خاطر نفوذ و تاثیر آنها در روند قانون گذاری به نام "خانه سوم قانونگذاری" در آمریکا شهرت یافته اند. لابی ها در حال حاضر آنقدر نفوذ و تاثیر گذاری کسب کرده اند که می توانند نقش اساسی را در انتخابات کشور ها و سمت و سو دهی سیاست خارجی آنها داشته و با تشکیل ایتلاف ها تا حتی سرنوشت بعضی کشور ها را مطابق منافع شان رقم بزنند. نمونه ای از اوج لابی گری، در اواخر سال 2015م، در رابطه به توافق هستوی ایران و جهان در بین موافقان و مخالفان توافق در ایالات متحده بود. مخالفان تحت قیادت کمیته روابط عمومی آمریکا- اسرائیل (AIPAC) در مقابل موافقان تحت قیادت رییس جمهور برحال ایالات متحده قرار گرفتند و در نهایت تا حتی اوباما خود ناگزیر شد تا به لابی گری پرداخته و در نتیجه رای اکثریت نمایندگان را به نفع موضع اش تغییر دهد.

منابع و مآخذ:

1. لابی و لابی گر در آمریکا/ بهزاد احمدی لفورکی
2. لابی یهود و سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه بزرگ/ جمیل آزاد
3. برنامه تلویزیونی میزگرد پرگار/ بی بی سی
4. سایت خبری بی بی سی
5. سایت خبری مشرق
6. http://www.aipac.org
7. یاد داشت های نویسنده

نوشته: علی پویا 

پیش از پرداختن به اصل بحث لازم می دانم  به عنوان مقدمه  تعریفی از قدرت ارائه نمایم. شوارتزنبرگ،  تعریفی نسبتا واضیحتری از قدرت ارئه کرده است، به گفته وی: "توانایی تحمیل اراده مان بر دیگران برخلاف میل آنها قدرت است." در حقیقت این تعریف بیشتر جنبه سیاسی داشته  و اعمال زور است که توسط زورمندان صورت میگیرد و منابع مختلفی از قبیل دانش و معرفت، نظم و سازمان، موقعیت ها، اقتدار، مهارت و تخصص و رسانه های جمعی  را در بر می گیرد. وقتی قدرت، تحمیل اراده ی کسی یا کسانی بر دیگران باشد. پس چنین به دست می آید آن قدرت است که جهادگران مقدس دیروز افغانستان را به جنگ سالاران امروز مبدل می کند. قدرت است که برای ایجاد خاورمیانه ی بزرگ جنگ های ویرانگری را بر منطقه  تحمیل می کند.

شناخت طرح خاورمیانه بزرگ، بدون شناخت نظریه برخورد تمدن های (Huntington) که به عنوان پدر آن طرح محسوب میشود امکان پذیر نیست. طرح خاورمیانه بزرگ یک طرح آمریکایی است که از سوی بزرگترین طراحان و استراتیژیست های وزارت خارجه آمریکا، پینتاگون و سازمان استخباراتی امریکا یعنی (CIA) میباشد که بعد از دوران جنگ سرد و تک قطبی شدن جهان تحت عنوان نظم نوین جهانی و آمریکایی مطرح و تیوریزه شد.

نظریه  برخورد تمدن ها که از سوی هانتینکتون بعد از پایان جنگ سرد در سال 1993میلادی، تیوریزه شده، تقریبآ یک نظریه غالب در عرصه روابط بین الملل محسوب میشود. هانتینکتون بر این باور است که جهان پسا جنگ سرد، دیگر جهان دو قطبی مبتی بر دو نوع هستی نگری متضاد نخواهد بود. این دونوع نگرش هستی شناسی متضاد عبارت بودند از:

1-     هستی نگری و جهان بینی مارکسیستی و لینینیستی که میخواست جهانرا بر اساس آیدولوژی کمونیسم اداره کند و سیستم سیاسی - اقتصادی نظام سرمایه داری را از بین برده و یک جامعه بی طبقه سوسیالیستی و در نهایت جامعه کمونیستی بنا نماید که  این قطب از سوی شوروی سابق رهبری میشد.

2-     هستی نگری دوم عبارت است از نگرش لیبرال دموکراسی یا رقابت آزاد توماس هابز پدر علم مدرن سیاست، با توجه به فلسفه وجودی لیبرالیسم که مبتنی است بر اندیشه آدم اسمیت در عرصه اقتصادی یعنی بازار آزاد در دو بعد (ملی و فراملی) عینیت یافته است:

v     درحوزه ملی اندیشه دولت مدرن ملی که درآن دولت حافظ منافع فرد بوده است.

v     در بعد بین المللی آن اندیشه هابز ترویج کننده یک قدرت مسلط که بتواند منافع سرمایه داران را در عرصه بازار آزاد برآورده سازد. یعنی جوامع انسانی در سطح کلان بخاطر جلوگیری از تخاصم ها نیاز به یک قدرت مسلط دارد. بعد از جنگ سرد، جهان شاهد گفتمانهای گوناگون و متضاد در عرصه اندیشه در رابطه با مسایل بین المللی بوده که یکی از آنها نظریه پایان تاریخ است.

نظریه پایان تاریخ در کتاب فرانسیس فوکویاما تحت عنوان پایان تاریخ و آخرین انسان که تیوری آن در سال 1989میلادی، مطرح و در سال 1993میلادی، به چاپ رسید. وی براین باور است که جهان پسا جنگ سرد، جهان فرهنگ غرب یعنی لیبرال دموکراسی غربی خواهد بود که به جهان مسلط خواهد شد و به یک پارادایم غالبی مبدل میشود. اگر چند این تیوری در ذات خویش همان نظریه فلسفه تاریخ هیگل است که معتقد بر تجسم روح تاریخ در کالبد یک ملت و آن هم ملت جرمن است، اما فوکویاما این تیوری را بر کل فرهنگ غرب تعمیم داده و بر این باور بود که تاریخ با پیروزی اندیشه غربی به غایت و فرجام نهایی اش میرسد. در نهایت آیدئولوژی لیبرال دموکراسی است که ایده ای غالبی خواهد شد.

گفتمان دوم نظریه برخورد تمدن ها است. این تیوری براین باور است که در جهان پسا جنگ سرد، دیگر برخورد درون تمدنی  در عرصه ی روابط بین الملل تکرار نخواهد شد و جهان شاهد جنگ تمدنها خواهد بود. این تیوری جهانرا به چند حوزه تمدنی تقسیم نموده و در نهایت نتیجه گیری میکند که از جمله آنها تنها دو تمدن در آینده باهم برخورد خواهد کرد. لیبرال دموکراسی با مولفه های قوی چون انسان محوری، حقوق بشر، آزادی عقیده و بیان در مواجهه با تمدن اسلامی که مولفه های یاد شده را نداشته و ندارد رو به رو خواهد شد. و بر بنیاد همین تیوری بود که آمریکا با مطرح کردن طرح خاورمیانه بزرگ و با خلق سناریوی 2001 میلادی، سیاست خارجه اش را که در دوران جنگ سرد مبتنی براستراتیژِی بازدارنده گی بود به استراتیژی تهاجمی بازسازی کرده و منافع اش را جهانی اعلام نمود. بر اساس همین دوکتورین، نظم نوین جهانی یعنی طرح خاورمیانه بزرگ را عملا از یک پارادایم فکری به یک دوکتورین تهاجمی به عینیت رساند. اینک میدانیم که قدرت تهاجمی آمریکا به یک گفتمان غالب تبدیل شده و عمده ترین حوادث جهانی بر محور آن می چرخد. بحران یک دهه خاورمیانه و شاخ آفریقا، بحران یمن، لیبی، مصر، جنگ با عراق، سوریه و افغانستان را میتوان دوکتورین تهاجمی بر بنیاد جنگ تمدنها دانست. 

 انجمن علمی و فرهنگی کوشان روز یکشنبه 20/12/2015م، کتاب "لابی یهود و سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه بزرگ" را که توسط جمیل آزاد به رشته تحریر درآمده بود، رونمایی کرد. در مراسم رونمایی عده ای کثیری از سیاسیون، فرهنگیان، هنرمندان، مدیران مکاتب، استادان و علاقه مندان کتاب شرکت نموده بودند. مراسم ساعت چهار بعد از ظهر در بسم الله هال – هزاره تاون، با تلاوت قرآنکریم توسط قاری فدا حسین شروع شد. گرداننده مراسم علی تلاش، حضور مهمانان را خیر مقدم گفته و در ضمن به خوانش گرفتن مقدمه و ترتیب مراسم، مهمان ویژه مراسم محترم عبدالخالق هزاره، احمد علی کهزاد، استاد ربانی، استاد اوحدی، آقای شاه ولی و استاد نعیم صباح را دعوت کرد تا کتاب را رونمایی کنند. سپس نویسنده کتاب، آقای جمیل آزاد به سخنرانی پرداختند.

آقای جمیل آزاد در ضمن خوش آمدید گویی به مهمانان و تشکری از کسانی که در راستای نشر کتاب با وی کمک کرده بودند، در سلسله سخنانش علت انتخاب موضوع کتابش را نیز به خوانندگان تشریح داد. به گفته وی: "موضوعات اجتماعی و تاریخی گاهی در پیوند هم قرار دارند. از همین رو است که در بعضی موارد سرنوشت مشترکی را سپری می کند و نمونه خوب آن سرنوشت مشترک یهودی ها و هزاره ها است، لذاست که موضوع حاضر یعنی لابی یهود و سیاست خارجی آمریکا در خاورمیانه بزرگ نوشته شده است... در ادامه  وی یاد آور شد که یهودی ها اینک توانسته اند به کمک لابی و لابیگری مشکل شانرا حل کنند، اما مردم ما هنوز نتوانسته و متاسفانه درگیر اند. یکی از راهکارهای موثر می توان از آن در راستای حل مشکل مردم خود کمک گرفت، لابیگری است... "

استاد زمان دهقان زاده، استاد علی پویا و استاد جلال اوحدی از جمله ای کسانی بودند که کتاب را نقد نمودند. آنها هر کدام به نوبت خویش در ضمن برجسته نمودن نقاط قوت و ضعف کتاب سخنان شانرا روی مسایل جاری نیز بیان کردند. استاد پویا از دیدِ گفتمان قدرت به موضوع پرداخت و استاد اوحدی در مورد روند رشد نویسندگی و اهمیت نوشتن سخنان ارزشمندی ایراد نمودند.

مراسم با دکلمه ای زیبای شعر توسط بینظیر وحدت ادامه یافت و سپس دو تن از هنرمندان خوش صدای مردم ما، عباس نشاط و سخی جهانگیر با زمزمه نمودن شان همراه با نواختن دمبوره طراوت و شادمانی به محفل علاوه کردند.

محترم عبدالخالق هزاره، آخرین سخنران محفل بود. ایشان به زیور چاپ آراسته شدن کتاب را به نویسنده و جامعه ادبی مردم ما تبریک گفته و در ضمن آن اظهار خرسندی کردند که در حال حاضر عده ای کثیری از جوانان مردم ما می نویسند و به مردم خویش راه را نشان می دهند. در ادامه وی در مورد وضعیت فعلی هزاره های کویته و منطقه روشنایی انداختند... مراسم حوالی ساعت هفت شب به پایان رسید.

داستان از: سایره بتول

کنارِ پنجرۀ اتاقم نشسته بودم و به بیرون نگاه می کردم. به پیراهنِ سبز زمین، به آسمانِ آبی، به پروازِ پرندگان با صد شوق و ذوق، به گل های رنگارنگ، به درختانِ پُر بار می دیدم. در همین لحظاتی که به بیرون نگاه میکردم، صدای زنگ تلفن به گوش ام رسید و ناگهان از آن نگاه پریدم و بطرفِ تلفن دویدم. تلفن را برداشتم، صدای مردانه ای را شنیدم که میگفت:"سلام دخترم، خوبی؟" جواب دادم:"پدر جان، شما هستید؟" گفت:"آری، من ام. پدرت." خیلی شاد شدم. مدتِ هشت سال شده بود که صدای پدرم را نشنیده بودم. پدرم گفت:"دخترم من بر می گردم. چی برایت بیاورم؟" از بس که خوشحال شده بودم، گلویم پُر شده بود و اشکهایم خود بخود می ریخت. گفتم:"پدر جان! من بجز محبت های تو دیگر چیزی لازم ندارم. پدر جان! لطفا زود تر بیا" پدرم گفت:"خوب است دخترم، مادرت و برادرانت کجایند؟" اولین سال در زندگی ام بود که مادرم و برادرانم رفته بودند تا برای ما وسایلِ مکتب بخرند. گفتم:"پدر جان! مادرم با برادرانم بیرون رفته اند." پدرم گفت:"دخترم، من یک هفته بعد می آیم. هر چیزی که به کارِ تان بود، برایم بگویید." گفتم:" درست است، پدر جانم. مادرم که آمد، برایش میگویم." بعد خدا حافظی کرده و تلفن را قطع کرد. از بس خوشحال شده بودم، فورا رفتم خانۀ کاکایم که خانۀ شان نزدیکِ خانۀ ما بود. گفتم:"دخترا! پدرم یک هفته بعد می آید." دختران کاکایم نیز از این مژدۀ من خوشحال شدند. دوباره برگشتم خانه. دیدم مادرم آمده بود. گریه کنان دویدم به طرف آغوش مادرم. مادرم فکر میکرد شاید از اینکه من تنها بوده ام، ترسیده ام، اما گفتم:"مادرجان! پدرم یک هفته بعد می آید، وقتی که شما بیرون رفته بودید، تلفن کرده بود" آنروز ما خیلی خوشحال بودیم، برای اینکه پدرم می آمد. در حالیکه مادرم خیلی خسته و مریض بود، گفت:"دست به دستِ همدیگر بدهیم تا خانه را جمع وجور کنیم." برای آمدنِ پدرم، خیلی آمادگی باید می گرفتیم. من هر روز لحظه شماری میکردم که چی وقت این هفته تمام می شود. خیلی آمادگی های زیاد می گرفتیم و در نهایت روزِ آخر هفته رسید. هیچ باورم نمی شد که امروز پدرم می آید. آنروز همۀ ما خیلی وقت از خواب بیدار شدیم. ما سه فرزند خانواده تصمیم گرفته بودیم که امروز هیچ جایی نرویم. فقط خانه نشسته، برای آمدنِ پدرمان لحظه شماری کنیم. اما مادرم تصمیمِ ما را قبول نکرد و گفت:"نه، این کارِ شما درست نیست. بروید به درس های خود رسیدگی کنید." ما را روان کرد به کورس های مان. داخلِ صنف بودیم، اما فکرهای ما به طرفِ پدرمان بود. آنروز خیلی طولانی شده بود، ساعت هیچ نمی گذشت. وقتی که از کورس به خانه برگشتیم، هر سۀ ما فکر می کردیم که پدرِ ما شاید آمده باشد، اما وقتی که خانه رسیدیم، دیدیم پدر ما نرسیده است. تنها مادرم و عمه ام کیک می پختند تا از مهمانان پدرم پذیرایی کنند. آنروز ما ظهرانه نخورده بودیم و می گفتیم ما با پدرِ مان نان می خوریم. ساعتِ 6 شام بود، که تلفنِ پدرم آمد، همۀ ما بطرف تلفن دویدیم. عمه ام تلفن را بر داشت و گفت:"بلی، سلام!" پدرم گفت:"سلام خواهر جان! خوبی؟" عمه ام گفت:"شکرِ خدا، خوبم. برادر چه وقت می رسی؟" پدرم گفت:" خواهر جان! 15 دقیقه بعد. خیلی تشنه شده ام، برایم چای آماده کنید. خدا نگهدار تا 15 دقیقه بعد." چند دقیقه ای از تلفنِ پدرم نگذشته بود که پای تلویزیون نوشته شد:"هم اینک یک موتر موادِ منفجره، در راه کاروانی که از تفتان به طرف کویته می آمد منفجر شده است. از تعداد کشته شده ها و زخمی ها تا هنوز اطلاع دقیق در دست نیست." آن خبر، پای تلویزیون مرا به شدت ناراحت و دق کرد. نا امیدانه رفتم به طرفِ آشپزخانه، گفتم:"مادر! کاروانی که از ایران به این طرف می آمد، منفجر شده است." مادرم سیلی محکمی به صورتم زد و گفت:"از آدمِ بد، سخنِ بد شنیده می شود. دهنت را ببند" در همین لحظه بود که زنِ کاکایم سراسیمه آمد و به مادرم گفت:"بیا زود که برویم. محمد زخمی شده است." مادرم چادرش را پوشید و رفت. بیشتر از چند ساعت نگذشته بود و من بی قرارتر از همیشه پیشِ آشپزخانه ایستاده بودم، که دیدم مردان جنازۀ ای را بر دوش شان به حویلی ما آوردند. فهمیدم که جنازه پدرم است. مردان همه شان دور ایستادند. من به طرفِ جنازۀ پدرم دویدم و خودم را رویش انداختم و فریاد زنان بیهوش شدم. مادرم، زنهای کاکایم و عمه ام همه فریاد زنان می گریستند. من بعد از چند دقیقه به هوش آمدم، اما پدرم را برده بودند. گلی که سالها برای آمدنش، لحظه شماری می کردم از پیشم دوباره گُم گشت. فقط 15 دقیقه مانده بود که پیدایش کنم، ولی برای ابد از دستش دادم.

     در نتیجه حمله بر اتوبوس زایرانی که امشب 21/1/2014م، از تفتان به طرف کویته می آمد، بیشتر از ۲۵ تن شهید و عده ای کثری زخمی شدند. حمله توسط یک موتری انفجاری که در آن در حدود صد کیلو گرام مواد منفجره جابجا شده بود صورت گرفت. اتوبوسها زمانی که از تفتان به طرف کویته می آمدند و در ساحه ای مستونگ می رسند، این حمله صورت می گیرد. بعد از حمله توسط موتر، عده ای از افراد مسلح بر اتوبوس ها شلیک نیز کرده اند. در اثر این حادثه تا اینک بیشتر از ۲۵ تن شهید و عده ای کثیری زخمی شده اند، وضعیت صحی اکثر از زخمی ها وخیم است و احتمال دارد تعداد شهدا بیشتر شود. در بین شهدا و زخمی ها زنان و اطفال نیز شامل اند. تا آنجایی که هویت زایران مشخص شده است، آنها اکثریت شان از علمدار رود اند. مردم و متعلقین شهدا و زخمی ها به شدت خشمگین اند و در ضمن رسیدن به ساحه و کمک به شهدا و زخمی ها بر ضد حکومت وقت شعار می دهند. نیروهای انتظامی ساحه را محاصره کرده است تا کدام حادثه ناخوشگوار دیگر رخ ندهد. اکثر از رهبران پاکستان مثل نوازشریف، عمران خان، زرداری، الطاف حسین و رهبران اهل تشیع حادثه را به شدت محکوم می کنند. حزب دموکراتیک هزاره در ضمن محکوم کردن شدید این حادثه، فردا را در شهر کویته هرتال اعلان کرد و نیز نهادی های شیعی سه روز را سوگ اعلان کرده اند.

گزارش از: علی تلاش

     نمایشگاه نقاشی تحت عنوان "Expression Of Love" بروز جمعه مورخ ١٧ جنوری، سال جاری در کتابخانه شهید منتظری هزاره تاون طی یک برنامه ی عالی با اشتراک کثیری از علاقمندان هنر نقاشی اعم از آقایان و خانم ها، تقریباً ساعت ١١:٣٠ قبل از ظهر افتتاح گردید. پیش از افتتاح این نمایشگاه، در برنامه افتتاحیه تعداد از اساتید در مورد هنر به سخنرانی پرداختند. نوروز علی مصور هنرمند زبده ی نقاشی که آثارش در این نمایشگاه به معرض دید مشتاقان هنر قرار گرفته بود، اولین سخنرانی بود که در مورد هنر و هدف برگزاری از این نمایشگاه سخن راند. وی که یکی از استادان خوب هنر نقاشی در هزاره تاون کویته- پاکستان است که از سالهای قبل بدین سو در این ساحه مصروف تعلیم این هنر به علاقمندان هنر نقاشی است. برعلاوه ی افتخارات برگزاری نمایشگاه های متعدد و اشتراک در نمایشگاه های منطقه ی و بین المللی، شاگردان خوبی را در این راستا نیز تربیت نموده است. بعد از وی استاد حسن علی هاتف در مورد آثار آقای مصور و جایگاه هنر به سخنرانی پرداختند. استاد عبدالله رفیعی سخنران بعدی بود که در مورد روند رشد هنر و خصوصا هنر نقاشی در کویته و تاثیر دست آورد های هنرمندان کویته بر رشد و بالندگی هنر در سطح منطقه سخنرانی گردند. در آخر محفل افتتاحیه آقای اخلاقی دعایه اختتامیه را خواندند. بعد از محفل افتتاحیه، نمایشگاه توسط استاد عبدالله رفیعی و استاد هاتف با بریدن نوار رسما گشایش یافت و هنردوستان به بازدید از آثار استاد نوروز علی مصور پرداختند. قابل یادآوریست که محترم آقا رضا عضو کابینه ایالتی بلوچستان نیز برای بازدید از نمایشگاه نقاشی تشریف آورده و هنرمندان را زیاد تشویق کردند. آثار استاد مصور بیش از حد مورد پسند علاقه مندان هر قرار گرفت و هر اثر وی گویای فریاد درونی هرمند بود که به شکل هنرمندانه و عالی به تصویر کشیده شده و به هنردوستان تقدیم شده بود.

قسمت دوم:

نوشته: خاطره افضلی

علی با اهل وعیال خود خاک خدا دادی را بعد از سال‌ها مهاجرت و بی وطنی به آغوش گرفت. آن‌ها در مرز افغانستان با انبوه از مسافرین تازه از راه رسیده ، با پای پیاده به سفر ادامه میدهند. قسمت از راه را پیاده میروند. مردی چمدانی را به دست دارد، نوجوانی چمدان را بر کراچی می‌کشاند، و خانمی هم چمدان را بر سر حمل می‌کند. همه در یک مسیر روان است. باز گشت به وطن. می‌گویند در این مسیر مسافر هر چه خاک آلود و ژنده پوش به نظر برسد، سفرش بی خطر و راحت‌تر است. راهزنان و طالبان از حمله کننده‌های استند که با وارسی ظاهر و کف دست مسافرین تصمیم قتل آن‌ها را می‌گیرند. لذا هیچ مسافری پاک ، منظم و سر حال به نظر نمی‌رسد. موهای ژولیده، لباس‌های نا مرتب، لنگی یا کلاه، دستمال گردنی و چمدان‌های بوجی مانند با این همه وصف همه یک حرف دارند ما مسافرین راه وطنیم!

دست فروشان اشیای خوراکه را بدست گرفته اند ، بعضی آن‌ها سیم کارت‌های افغانی )روشن  و اتصالات( را می‌فروشند. تعریف‌های خود ساخته و بیش از حد معمول بسیاری از مشتریان را به خریداری آن وادار می‌‍کنند و فریب میدهند. در یک قسمت بزرگ این جاده حوالداری‌های گمنام و بی نشانی نشسته اند که پول‌های مختلف را رد و بدل می‌کنند. علی یک بسته از پول کلدار را به افغانی  مبدل می‌کند. رفته، رفته به کتاره‌های آهنی جالی مانند میرسیم که دو طرف جاده را بسته است، پولیس امنیتی پاسپورت‌ها را یکی به یکی  از دید می‌گذرانند و بعد اجازه عبور میدهند. شخصی که سر و وضع درستی ندارد، آن طوریکه به نظر می‌رسد فقیر و نا توان است، قصد دارد مرز را عبور کند، ولی پاسپورت ندارد. پولیس چنان با چوپ او را میزند که داد و فغانش دنیا را می‌گیرد اما ترک مکان نمی‌کند. تا مرز آمده است، اما بدون پاسپورت، به چی دلیلی و چرا؟ کسی نمی‌داند. بعد از عبور از اینجا، با کمی پیاده روی به دشتی می‌رسیم که موترهای مسافربری با رانندگان آن آماده باش استند. اما نرسیده به آن ایست پولیس امنیتی دوباره به ارزیابی پاسپورت‌ها می پردازد. این ایست، یک اتاقک چوبی مانند دو دروازه ای است. در چند قدمی این منطقه مهر دفتر مرزی خروجی ودخولی به پاسپورت ها حک می‌شود.  

اینجا اسپین بولدک است. از هوتل‌های مشهور این منطقه هوتل جاوید و هزاره جات استند. وارد سرای بزرگی می‌شویم. محوطه این سرای از موترهای پارک شده مملو است. موتر ما در نزدیکی هوتل جاوید ترمز میزند. هوتل جاوید قبلا خرابه تمام بود، نه مسافرخانه. نظافت به ندرت مراعات می شد، اما حالا کمی بیشتر رسیدگی صورت می‌گیرد. سر و سامان گرفته است و جدیدتر به نظر می رسد. یک عمارت دو طبقه ای است، که با گج سفید شده است. در جلو یک راه پله آهنی دیده میشود که به منزل دوم راه دارد. در طبقه اول تختی بزرگی چوبی گذاشته اند. مسافرین مرد آنجا نشسته، خوابیده، یا هم لمیده اند. بعضی آنها چای و نان را با خاک و هوای آلوده یک‌جا می‌نوشند و می‌خورند. آنطرف تخت، سالن مردانه است که از آن در تابستان‌ها استفاده می‌کنند. سقف سالن با بوریا رنگ رفته ی فرش شده است و در وسط دو پایه آهنی به چت وصل شده اند. در مجاور این سالن، حجره کوچکی برای خانم‌های مسافر در نظر گرفته شده است. این حجره دو دروازه دارد که یکی آن با ججیم ژولیده پرده گرفته شده و به سالن مردانه راه  دارد. نصف آن با بوریا قدیمی فرش شده است . اگر چه جای عمومی برای خانم‌ها است، اما مردان هم گاه گاهی رفت و آمد می‌کنند و این رسم سنتی را می‌شکنند. طوریکه پیش خدمت به بهانه جمع آوری پیاله های چای سر میزند و مسافرین به بهانه ی دیدن همسفرهای خویش. ..

تجمع رانندگان به اطراف علی و  دعوت او به تاکسی ها و بگو مگو به خاطر مزد سفر او را کلی گیج کرده بودند. حرف به حرفی نمی رسید و صدا را گوشی شنیده نمی توانست، انگار بازار سهام است که روی قیمت تجارت صحبت می‌شود، نه سلامتی و راحتی مسافرین.  تا اینکه علی با دو نفر از هموطن خود یک تاکسی را دربست می‌گیرند. راننده برای این که مزد مسافربری را زیاد کرده باشد، اصرار افزودن یک مسافر دیگر را می‌کند. بعد از جر و بحث بلاخره مسافرین حاضر به پرداخت اضافی می‌شوند. راننده چمدان‌ها را طبق معمول با ریسمان سر تاکسی و در صندوق عقبی می‌بندد. مسافرین در صندلی‌های چرکین و نمناک جا خوش کردند. راننده با احمدگل در جلو ماشین، زلمی با علی و خانواده اش در عقب ماشین جا به جا شدند و موتر از سرک های نیمه خامه و پخته ی سپین بولدک به طرف مرکز قندهار آرام - آرام راه می‌افتد. بعد از مدتی کوتاهی به قندهار رسیدند.  هوای قندهار گرم و غیر قابل تحمل ، اما سفر هنوز ادامه داشت.

سفر در مسیر شاهراه قندهار – کابل شروع  شد. بزرگترین شاهراه افغانستان که در طول سال بیشترین تلافات جانی و مالی را در قبال دارد. تاکسی به رنگ آبی تاریک است که اصلا به تاکسی شباهت ندارد. آینه بیرونی سمت راست ماشین شکسته است. سنسور درب عقبی از کار افتاده است. در جلو آن یک نوار صوتی  تقریبا فنا شده دیده می‌شود که آهنگ پشتو (پشتنه) را  با والیوم بلند از بلندگو به صدا در آورده و چنان سردردی شدید به مسافرین ایجاد کرده که بعد از ساعت ها ختم سفر هنوز آهنگ پشتو به مغز آن‌ها انعکاس دارد. روی شیشه ی جلوی ماشین دشنه ( کاغذ خود چسب) های مذهبی و آیات از قرآن و دعای سفر چیده شده اند. آن آهنگ پشتو و این آیات قرآنی دو شیوه فکری متضاد که در جلو ماشین خود نمایی می‌کردند.

علی از آنجا که این شاهراه را می‌شناخت، احساس بیم و ترس میکرد، نه اینکه با زندگی خدا حافظی خواهد گفت، بلکه بخاطر حسی به مخاطره گذاشتن همسر و فرزند ی بود که به همراه داشت. هر چه حرکت موتر به منزل نزدیکتر می شد، بالمقابل استرس علی هم بیشتر می‌شد. هنوز هم یاد آن هفت جسد آغشته در خون خشکیده، روان او را آزرده می‌کرد. آن‌ها هر کدام  در موترهای خود رو برای سپری کردن روز های عید با خانواده‌های خویش، روانه سفر شدند، اما هرگز به منزل نرسیدند. بسیار بی رحمانه ایست بازرسی‌های طالب آن‌ها را یکی به یک از موتر  به عنوان کارمند دولت و دست داشتن با حکومت در ساعات قبل از هشت صبح و بعد از دو ظهر توقیف و با ضرب گلوله از بین بردند. یکی از آن‌ها مدیر ولایت زابل بود، کسیکه روی بدن بی روح خود خراشیدگی‌های عمیق به جا گذاشته بود که آن‌هم در اثر درگیر شدن او با طرف به وجود آمده بودند.

علی در این حالت چشم بسته بود و غرق در فکر بود که ناله و فریاد او را بیدار ساخت. چشم باز کرد. در دو طرف سرک مردم تجمع کرده بودند. قوای امنیتی و پولیس محل نیز دیده می‌شدند که با یونیفورم‌های ماشی و تفنگ‌ها به دست  این طرف و آن طرف می دویدند. یک سوی جاده روح گل و همسرش زخمی در کنار سرک زار-- زار می‌گرستند. آن طرف‌تر کنار موتر کرولای سفید دو لاش را چادر کشیده بودند. یکی دختر روح گل و دیگری محافظ او بودند که زندگی را وداع گفته بودند. از وحشت و ترس موی سر راست می‌شد . چهره‌ها خشمگین و غمناک به نظر می آمدند. چند ساعتی راه را عساکر امنیتی بسته بودند. همه موترها که می‌رسیدند، متوقف می‌شدند. حدودی چهار ساعت طول کشید تا شاهراه باز شد. این منطقه راه دای چوپان می‌نامند. مردم محل و مسافرین به این کار طالبان لعنت وناسزا می‌گفتند.

دو طرف شاهراه ریگی است. سنگ‌های بزرگ دور تر افتیده اند. کوه‌ها و تپه‌ها هم بعضی شان سبز و قهوه‌ی رنگ به چشم می‌خورند. به قره باغ نزدیک می‌شدیم. درختان و خانه‌های گلی از دید من پنهان نبودند. جا ، جای آن دهقان را در حال بیل زدن زمین در زیر نور آفتاب داغ و گاهی هم چوپانی را که  چوبی به دست داشت و از عقب رمه هایش روان بود، میدیدم. هوا تاریک می‌شد و شب  در راه بود. طبیعیت را می‌دیدم، بدور از خشونت گرایی و انسان کشی...در یک کلام...طبعیت ساده و زیبا. چقدر خوب می‌بود اگر دنیا همین صحنه را برای همیشه ضبط میکرد.

تاکسی در سمت راست جاده در حرکت بود. از رو به رو لاری که برای انتقال کانتینر‌ها استفاده می‌شود، به سمت چپ جاده با سرعت جلو می‌آمد. خوشبختانه که کانتینری در عقب نداشت. راننده جوان ظاهراَ بیست و دو ساله بود که عقب فرمان این لاری نشسته بود. همین طوری که به سرعت می‌آمد، یکبار از مسیر اش خارج شد و به سمت راست آمد، انگار کنترل را باخت.  قسمت عقبی لاری کج شده و به طرف تاکسی دور خورد. چیزی نمانده بود که حادثه دلخراشی واقع شود . آهنگ پشتنه موتر وان را بی خیال ساخته بود. احمد گل به یکباره چیغ زد و راننده را متوجه کرد . همه شوکه شده بودند و راننده هم که تازه فهمیده بود، بریک می‌زد اما انگار فرصت کم بود. به اندازه دو متر فاصله بین این دو ماشین بود که راننده تاکسی را از سرک خارج کرد و در زمین خامه دور خورد.  لاری که اشتباه کرده بود، انگار هیچی نشده. دوباره به راهش ادامه داد. راننده ، تاکسی را دوباره به سرک کشاند و از عقب آن لاری شتافت.  لاری که دید تاکسی به عقبش می آید و اشاره میدهد که متوقف شود، به سرعت لاری افزود و راه فرار را می جست. اما تاکسی در جلو لاری ترمز زد. به ناچار لاری ایستاد شد. راننده تاکسی از ماشین پیاده شد. احمد گل، علی، و زلمی هم به دنبالش...

به یک چشم به هم زدن، در لاری را باز کرد و از یخن آن جوان گرفت تا پایین اش بیآرد. می‌خواست مشت به دهن او بزند، اما احمد گل مانع شد. راننده تاکسی می‌گفت: تو که رانندگی نمی‌فامی چرا لاری سوار شدی؟ جان مه که رفت، خو خیر، این مسافرین چه گناه کرده که بمیرند، آ؟ باز چرا ایتو بیخار میری؟ مرد بی غیرت، ایقه اشاره میتوم ده نظرت نمی آیه! جوان راننده که نشه گونه بود، سرش تلو تلو میرفت، حرفی نداشت برای گفتن، فقط می‌‎گفت: من نکدم، خودش رفت. داد و بیداد شروع شده بود. تا اینکه میانجی‌ها موفق شدند راننده را به تاکسی بدون جنگ و خشونت به تاکسی برگردانند. حالا راننده چنان عصبانی شده بود که در طول ده دقیقه دو سگرت را پک زد. فضای تاکسی کلی دودی شده بود. از بولدک تا حالا این چندمین سگرتی بود که دود می‌شد. این وضع را همه تحمل میکرد، چون چاره‌ی دیگر نداشتند. هر کدام می‌گفتند:" خوب شد بخیر تیر شد." این بار آهنگ موتر عوض شد. یک آهنگ افسرده و غمگین پشتو شروع به خواندن کرد.  

درختان سبز و سر به فلک قره باغ از دور نمایان بودند. هر چه نزدیک تر میشدیم، سبزه و درختان و خانه‌های دهات بیشتر می‌شدند. موتر های سوخته در کنج و کنار جاده افتاده بودند. قطار موترهای نظامی ناتو در هر ده دقیقه موترهای مسافربری را متوقف می‌کردند. تاکسی در آخرین ردیف چند ثانیه ایست کرد، اما دوباره راننده از قسمت خامه سرک تاکسی را به راه انداخت. پیش و پیش رفت تا به اولین موتری رسید که در نزدیکی قطار نظامی ناتو ایستاده شده بود. مسافرین سراسیمه از اینکه با کدام ماین جاده اثابت نکند، از راننده می‌خواستند تا بی ایستد. راننده ایستاد کرد. یک سر ناسزا می‌گفت به ناتو که همیشه کار روزمره رانندگان را به عقب  می‌اندازند. در فاصله سه متری یک تانک ناتو به چشم می‌خورد که رنگ پلنگی و زرد داشت. در عقب آن دو ماشین آنتن دار بودند. از آن برای خنثی سازی بم‌ها کار می‌گرفتند. در بالای این تانک سه افسر نظامی دیده میشد که یکی از آن‌ها تفنگ میله دار را به طرف تاکسی ما نشانه گرفته بود. در کنار آن افسر دیگری که کانادایی بود، عینک‌های ضد آفتاب بزرگ و موهای زرد داشت ، به ما اشاره ایست را میداد. اما راننده اشاره میکرد که می‌خواهد حرکت کند. تا کمی از جا حرکت کرد، تفنگ و ماشه افسر به شکل آماده باش در آمد. مسافرین همه داد زدند: صبر کن، می‌خواهی ما را به کشتن بدهی؟  

راننده دست نگه داشت و صبر کرد. با اولین اشاره افسر کانادایی راه افتاد و به سمت چپ جاده خامه دور خورد. مستقیما به کوچه و چند تا خانه‌های گلی وارد شد. تا سر کوچه نرسیده بودیم که ماین انفجار کرد، دقیق در پنج متری موتر ما. همه از ترس و وحشت فقط خدا- خدا میگفتند و خاموشی را اختیار کرده بودند. سرک خامه هوا را خاک‌آلود کرد. راننده هم تیز تر می راند. درست دیده نشد که این ماین چطوری خنثی شد. همه دعا می‌کردند که بخیر و به سلامت برسند.

غزنی، شهر پر جمع و جوش! شهری که مردمانش از کانتینر‌ها دکان ساخته اند، و از خانه‌های گلی و نیمه لمبیده هوتل. پیش هوتل هایش بمبه‌های آب سرد است. کنار جاده‌ها درختان قد کشیده و سبز ردیف شده اند. کم و بیش تعمیرهای دو منزله با کلکین‌های بزرگ ساخته شده اند. رنگ‌های سبز و آبی روشن این کلکین‌ها جلوه ی دیگر به این شهر می‌بخشد. از طرف شب چراغ‌های ضعیف برق در خانه‌های گلی نمایان می‌شوند. آخرین بار که علی اینجا آمده بود، چهل سال پیش بود. آن زمان مردم از موشک‌های(چراغ) تیلی استفاده می‌کردند، و چیزی به اسم برق وجود نداشت. خانه ها دور به دور ساخته می شدند، اما حالا خانه بسیار به هم نزدیک بودند. آن زمان سر سبزی و زراعت بیشتر بودند، اما حالا بیشترین زمین ها خشک و بی علف جلوه می کردند. آن زمان ها از اسب برای انتقال استفاده میکردند، اما حالا موتر سایکل و موتر های جیف بیشتر به حرکت اند. علی خوب یادش بود که آن زمان ها مادر اش پشم می ریشید تا اذوقه اطفال خودش را مهیا سازد. نه تنها مادر علی، بلکه تقریبا همه خانم های جاغوری به پشم ریشی، نگه داری از حیوانات، و کشت و کار در مزرعه ها برابر مردها پا میگذاشتند. اما حالا مادرش نبود، سالهاست که او فوت کرده است...علی دوباره به یاد مادرش افتاد و در نبود مادرش سخت گریست. اما خوش بود که بار دیگر به مادر ثانی (وطن اش بعد از این همه سختی ها و مشکلات سفر) سالم رسیده است. دوستان و عقارب سر راه او ریختند و از او استقبال کردند. به خانم و نوزاد آنها خوش آمد گفتند. آنها را به خانه دعوت کردند. بعد از لحظاتی، خانم علی چمدان ها را باز میکند، سوغاتی های آماده شده را به دوستان و اقارب میدهد. چمدان خالی و آماده برای سفر بعدی نگهداری میشود.

    قرار اطلاعات امروز جمعه ۱/۱۱/۲۰۱۳م، در ساحه ای مچ، تروریستان شش تن از کارکنان هزاره کان کوله را مورد حمله قرار داده و به شهادت رساندند. حادثه زمانی رخ داد که کارگران کان کوله از ساحه بازار مچ بعد از خریداری کردن توسط یک موتر که هفت تن داخل آن بودند، دوباره به طرف کان کوله که محل کار شان بود، بر می گشتند. در مسیر برگشت شان، تروریستان که بر دو موتر سایکل سوار بودند آنها را مورد حمله قرار دادند که در نتیجه شش تن از کارگران شهید و یک تن شان به شدت زخمی شده است. شهدای حادثه را به شفاخانه مچ انتقال داده اند و یک تن زخمی را به کویته آورده اند تا به شکل بهتر تداوی گردد. 

     قابل یادآوریست که بعد از شهر کویته در ایالت بلوچستان، هزاره ها به صورت کتلوی بیشتر در مچ زندگی می کنند. در آنجا در کان های کوله هزاره ها از زمان های قدیم کار می کردند. این اولین حادثه ای نیست که در ساحه مچ بر هزاره ها صورت گرفته است. این چندمین حادثه است که در مچ صورت گرفته است و خانواده های هزاره را سوگوار نموده است. قرار اطلاعات خانه های این کارگران در کویته است و جنازه ها قرار است به کویته انتقال داده داده شود. 

     عبدالخالق هزاره، رهبر حزب دموکراتیک هزاره این حادثه اسفناک را به شدت محکوم نموده و گفته است که مثل همیشه هزاره ها خواهان عملیات مشخص و با معنی بر ضد لانه های تروریستان می باشد. بر علاوه حزب دموکراتیک هزاره، سران نهاد های دیگر هزاره ها و شیعیان نیز این حادثه را به شدت محکوم کرده اند.

می تکاند گل من

گرد دیوار و اتاق

لکۀ پنجره را

دختر ناز و عزیز

چار چشمی جوید؛

پاره کاغذ و نان و تره را

پسر شوخ اما

می دواند روی دفترچه قلم؛

می نویسد کلمات سره را

خانم از من پرسید:

خبر از عید چه گفت؟

عید قربان فرداست.

می کنم صاف دمی حنجره را

با کسالت گویم:

کاش جای در و دیوار و اتاق

می ستردند شب دهشت

از این خاک و گل دلهره را

می تکاندند

غبار غم و اندوه

و سیاهی دل و خاطره را

صفر محمد محمودی

15/10/2013م، کویته

اول اکتوبر 2011م،  یادواره ای از نسل کشی، کشتار، تارگت کیلنک، فریاد ها، تحصن ها و اعتراض های هزاره های کویته است، که در نتیجه آن موجی از همدلی و همصدایی را در بین هزاره های سراسر جهان ایجاد کرد و در همین تاریخ در بیشتر از 50 شهر کوچک و بزرگ جهان هزاره ها به خیابانها ریختند و همدلی، همدردی و همصدایی شانرا با هم نسل های شان که در کویته  و بهسود پرپر می شدند، سر دادند و تعهد شانرا در دفاع از آنها یاد کردند. به پاس یکجهتی و قرار گرفتن هزاره ها در کنار هم این روز را بعد از آن همه ساله هزاره ها به نام روز همبستگی ملی هزاره ها گرامی می دارند. امسال نیز به همین مناسبت بر علاوه بامیان، استرالیا و جاهای دیگر در کویته دو مراسم برگزار شد، که مراسم اول چند روز قبل توسط حزب دموکراتیک هزاره در علمدار رود و سمینار دوم به تاریخ 6/10/2013م، توسط اتحادیه محصلین هزاره در هزاره تاون بود.

در سمینار هزاره تاون که در ماشاالله هال برگزار شد، سیاسیون، فرهنگیان، ادبا، استادان، دانش آموزان و عموم مردم به تعداد زیاد شرکت کرده بودند. سمینار با تلاوت کلام الله پاک شروع شد و با انانسری علی محمد برنامه به پیش رفت. سپس مسوول بخش یکی از حلقه های هزاره تاون ایچ ایس ایف ناظر حسین رحیمی مطلب شانرا به همین مناسبت به خوانش گرفتند و بعد قطعه شعری توسط ذبیح الله به خوانش گرفته شد و در ادامه سخنرانان سمینار هر یک به ترتیب عبدالله رفیعی، استاد زمان دهقانزاده، استاد عبدالغفور ربانی، محترم احمد علی کهزاد جنرل سکرتری ایچ دی پی و رییس ایچ ایس ایف آقای عصمت الله یاری به ارایه نظرات شان پرداختند. سخنرانان روی سخنان شان در مورد هزاره ها، تاریخ هزاره، بررسی وضعیت هزاره ها در زمان حال، نیاز به همبستگی ملی هزاره ها و اهمیت آن برای آینده هزاره بود. مراسم که حوالی ساعت 4:30 شروع شده بود، تقریبا ساعت 7:30 با اختتام رسید.

سمینار به روایت تصویر

تلاوت کلام الله مجید

انانسر محفل، علی محمد

ناظر حسین رحیمی

ذبیح الله

عبدالله رفیعی

آقای دهقانزاده

آقای استاد عبدالغفور ربانی

آقای  احمد علی کهزاد

آقای عصمت الله یاری

حاضرین در سمینار

حاضرین در سمینار

هنگامی که خفاشان خوش آشام، با پرپر ساختن هزاره های بی دفاع کویته توسط هزاران کیلوگرام مواد منفجره رکورد بزرگترین انفجار را ثبت می کردند و در راستای پلان های استراتیژیک نظامهای نامریی، خویش را نیز انتحار می نمودند و در مقابل، پیام تبریکیه و زر از باداران بی رحم شان می ستادند، عده ای از شاعران متعهد و انسان دوست، دست و پا زدن کودکان مجروح، زنان بسمل شده و ضجه های مادران به غم نشسته را تحمل نتوانسته، با عواطف انسانی "انزجار از قساوت" را هنرمندانه فریاد کردند، سهم همدلی و مسوولیت تاریخی شان را در راستای آگاهی به آزادگان جهان و نجات کتله ی از مظلوم ترین قربانیان روزگار، ادا نمودند.

شاعر گرانمایه محترم محمد حسین فیاض با تلاش و پشتکار زیاد، آثار شعری شاعران گرامی را جمع آوری نموده و بعد از ویرایش و تکمیل نمودن آن به کمک فرهیختگان محترم هر یک محترم محسن سعیدی و مریم احمدی در ایران، جهت به زیور چاپ آراسته شدنش به کویته فرستاند. در کویته انجمن علمی و فرهنگی کوشان که اعضای آن از جمله ی استادان مکاتب هزاره تاون است، همت نموده و با پرداخت هزینه اش، آنرا به زیور چاپ آراستند. اینک این اثر گرانبها را علاقه مندان می توانند، از کتابخانه ها و استشنری های هزاره تاون و علمدار رود بدست آورند.

مشخصات کتاب:

اسم کتاب: اینجا کویته است

گردآوری: محمد حسین فیاض

ویراستار: محسن سعیدی

صفحه آرایی و طرح جلد: مریم احمدی

ناشر: انجمن علمی و فرهنگی کوشان – کویته

وبلاگ کویته، در ضمن قدردانی از شاعران محترم که در مقابل نسل کشی هزاره های کویته سکوت ننموده و فریاد مظلومیت هزاره های کویته را سر دادند، خصوصا از شاعر گرامی محترم محمد حسین فیاض و انجمن کوشان قدردانی و سپاسگذاری می کند.

لحظه ها اینجا سقط می کنند

زایش شان مرده گان اند

بار گران دفنِ جنازه ها به دوش ماست

در انتظار تولد ناب روح مان زمین گیر شده است

نسیم خنک حکمِ سیلی تر را دارد

چهچهه های پرندگان سوگ گرفته اند

طلوع خورشید تاریکی می گستراند

نفس ها گاز شیمیایی یکدیگر اند

کویته فانوس همزیستی اش شکسته است

شعله های کبریت به حکم فتوا؛

در روز روشن و شب خاموش می شوند

دزدان دریایی بر دشت ها حکمروایی می کنند

لحظه ها آزادی خواهد زایید

جشن تولد گرفته خواهد شد

روح مان برعکس آبشاران شادی کنان خواهد پرید

نسیم همنفسِ لحظه های شادی مان خواهد شد

چهچهه های پرندگان به وجد مان خواهد آورد

طلوع خورشید نوید زندگی خواهد داد

نفس ها پیام عشق هدیه خواهد کرد

فانوس یکدیگر پذیری پر فروغ تر خواهد دمید

شعله های کبریت بندِ بندگی خواهند سوخت

دزدان دریایی یارای فرار نخواهند یافت

اگر ما با عزم برخیزیم

با اندیشه به پیش خیزیم

راه مان را خــود یابیم

عدالت و آزادی را آرمان مان سازیم

                     عبدالله رفیعی 28/8/2013م، کویته

نیزه های پیاپی خورشید

قلب ابر را پاره پاره می کند

ابر تمام هستی اش؛

هفت رنگِ نازِ عشق را

دانه دانه پیشکشِ خورشید می کند

اما خریدارش نیست

عاشقش بیشتر می تازد

ابر از ثقلِ گسستگی

طاقت اش تمام می شود

می گرید پیوسته دانه دانه

صدای گریه اش در پیرامون ما می پیچد

ما در انتظار آژیر سرمستی

زیر باران لحظه ای

عشق بازی می کنیم

عجیب روزگاریست؛

درد کس را کسی حس نمی کند

همه خریدار عشق است

در نتیجه حمله تروریستان بر موتر تاکسی زرد رنگ که مربوط به هزاره های شهر کویته است، در مرکز شهر کویته "قندهاری بازار" امروز دو شنبه ۲۲/۷/۲۰۱۳م، دو تن شهید و سه تن دیگر زخمی شدند. شهدا و زخمی ها به شفاخانه انتقال داده شده اند. با تاسف وضعیت صحی زخمی ها وخیم است، که احتمال شهادت را بیشتر می کند.

این درحالیست که در این اواخر به دستور نواز شریف، نیروهای انتظامی در حالی عملیات بر ضد لانه های تروریستان در داخل شهر کویته و مناطق اطراف آن است. طی عملیات نیروهای انتظامی چند تن از اعضای لشکر جهنگوی که همیشه مسوولیت کشتار هزاره ها را می گیرد، کشته و دستگیر شده اند. همچنان روز جمعه نیروی استخباراتی آی بی، در کراچی مسوول جوخه مرگ لشکر جهنگوی را دستگیر کرد و در نتیجه تحقیقات از وی نیروهای امنیتی کشف کرده اند که لشکر جهنگوی تصمیم به عملیات تروریستانه بزرگ در کراچی، کویته و شهر های دیگر دارد.

دقایق قبل از افطار امشبِ ۱۵/۷/۲۰۱۳م، در نتیجه حمله تروریستان بر موتر صاحب یکی از مغازه های لوازم الکترونیک در مسجد رود، چهار تن شهید شدند. تروریستان که تعداد شان به چهار تن می رسید و بر دو موتر سایکل سوار بودند زمانی هدف شان را مورد شلیک قرار دادند، که آنها مغازه شانرا بسته بودند و به طرف خانه شان می رفتند. جنازه های شهدا و زخمی ها به سول هسپتال انتقال داده شده است و در آنجا هزاره ها به تعداد بسیار زیاد جمع اند. از طرف دیگر جوانان به تعداد کثیر دست به تظاهرات در مقابل سول هسپتال زده و سرک جناح را با سرک های دیگر بسته اند.

پولیس ساحه محل حادثه را جهت تعقیت تروریستان نامعلوم بسته اند، از طرف دیگر ایف سی و پولیس در اطراف سول هسپتال تعیینات شده اند، تا از کدام حادثه دیگر جلوگیری به عمل آورند. حادثه امشب را نواز شریف محکوم کرد و از طرف دیگر حزب دموکراتیک هزاره در عکس العمل به این حادثه فردا را هرتال عمومی در شهر کویته و نیز علمای اهل تشیع فردا را سوگ عمومی اعلان کرده اند. قابل ذکر است که تا به امروز مجموع حملات بر هزاره ها را در کویته لشکر  جهنگوی به عهده گرفته است. اگرچه مسوولیت این حادثه را تا هنوز جریانی نگرفته است، ولی به احتمال زیاد لشکر جهنگوی این عمل غیر انسانی و ناجوانمردانه را انجام داده است.

نوشته از: خاطره افضلی

در بامداد خلوت و آرام نسیم ملایم سحرگاهی وزیدن گرفت. مؤذن همه را برای نماز فرا می خواند. ستارگان یکی پی دیگر با روشنایی که از حاشیه‌ی آسمان قد بر می‌افراشت ناپدید می‌شد. مهتاب هم دیگر تاب و توان رقابت با نور آفتاب را نداشت. آهسته آهسته هوا روشن می‌شد و مهتاب نور می‌باخت.

آفتاب از گوشه‌ی آسمان قد برافراشت و برهمه جا رنگ طلایی اش را می‌گستراند. این طلوع خورشید همزمان بود با رسیدن موتر سرخ رنگ نوع تیوتا پشت دروازه‌ی خانه‌ی علی. صدای بوق بلند شد. گرد و خاک نشسته بر در و پنجره‌ی موتر از سفر درجاده‌ی خاکی حکایت می‌کرد.

علی با خانم وطفل کوچکش آماده سفر شده بودند. در کنار من جوالی بزرگ که اسباب  و لوازم خانه را جمع نموده بودند، قرار داشت. جست و خیز موتر درجاده‌‌ی خاکی بر کهنگی‌ جوال غلبه می‌کرد و نزدیک بود آنرا بترکاند. اسباب و لوازم گنجانیده شده در درون جوال از آن شکل عجیب ساخته بود و همه جا اش برآمدگی داشت. شبیه به بوجی کچالو می‌ماند.

من که دهانم قفل شده بود نمی‌توانستم چیزی بگویم. از مقایسه کردن آن باخودم هم عاجز بودم. امتیازی را که برای خود می دادم همان ساختم از جنس چرم بود که در مقابل انبوه از وسایل که به درونم انباشته شده بود، مقاومت می‌کردم. قفل را نوع امتیاز می‌دانستم که به امنیت نسبی ام کمک می‌کند.

از لحظه‌ی که جایم را در صندوق عقب موتر ساخت، بیش از پیش دلم شکست و جایم تنگ‌تر شد. هرچند نوع امتیاز محسوب می‌شد که از یکطرف ‌سبب امنیتم می‌گردید و ازطرف دیگر تنگی‌ جا سبب خفقان و برآمدن نفسم می ‌شد. جوال جایش نسبتا خوب بود. هوایی خنک بیرون را استشمام می‌کرد. در کنار آن، گرد وخاک بیرون هم راحتش نمی ‌گذاشت.

در این جای تنگ به فکر روزگاری افتادم که دچار شده ایم. گیرودارهای زندگی و وابستگی‌های که ما را به خود وابسته ساخته است. درمیان انبوه از گیرودارهای زندگی یک دنیا لاف می‌زنیم اما چیزی جز هیولای که تنها نفس می‌کشد و زندگی نمی‌کند، تبدیل شده ایم. مدام می نالیم و می‌پریم این ور و آن ور.

افسردگی و پریشان حالی برچهره‌ی هم‌نوعانم محسوس است. لذت را در گیرودارهای مفت که به بال مگسی نمی‌ارزد، می‌جوییم. به جای دست یافتن به لذت و خوشی‌ها هر روز گرفتار یک مشکل دیگر می‌شویم. مثل همان قدیم را بخاطر آدم می‌آورد که می‎گفت: “خر بارکش شده است". درست گفته اند و این خوب در خور حال ماست. شبیه به حسن غم کش"گل آغا" می‌ماند.

گل آغا که زبان مادری اش پشتو است فارسی را شکسته - شکسته صحبت می‌کند. حین صحبت به علی می‌گفت: می پامی، ما باید د ساعت ده بجه د مرز باشیم. خلاص! از تو پاسپورت استه که نه؟ پاسپورت داری در این موتر بیشی اگه نداری در آن یکی دیگه بشانم.

علی سر تکان می داد و گفت:"بلی، ما پاسپورت داریم".

مسافر موتر که در آن افراد دارای ‌پاسپورت نشسته بودند، کامل نشده بود. سه تن از بی پاسپورت‌ها را در جمع آنان سوار کردند. با یک هماهنگی‌ همه آماده شدند. چند دقیقه نگذشت که موتر حرکت کرد. موتر با سرعت به پیش می‌رفت. گل‌آغا تلاش داشت تا ساعت ده خود را به مرز برساند. بی خیال و با سرعت تمام موتر را می‌دواند. به فکر مسافران کمتر بود. مسافران با سرعت که موتر به پیش می‌رفت نگران سلامتی خود بودند. به راننده به دیده شک می‌نگریستند مبادا نیشه کرده باشد.

آفتاب کامل برآمده بود. محل هزاره نشین را ترک می‌گفتیم. همه جا خاموش و بیگانه به نظر می‌رسید. چندی نگذشته بودیم که با ایستگاه بازرسی پولیس مواجه شدیم. در سر دو راهه موقعیت داشت. پوسته بازرسی از خریطه‌های مملو از خاک ساخته شده بود. سربازان با تفنگ‌های دست داشته شان در داخل  واطراف آن دیده می‌شد.

یک تن از  آنان که در وسط جاده ایستاده بود با تفنگ دست داشته اش به موتر که ما سوارش بودیم اشاره کرد. موتر هم ترمز کرد ولی سرعت بیش از حد موتر سبب شد که کمی پیش‌تر از محل که سرباز اشاره کرده بود بی‌ایستد. هنوز موتر متوقف نشده بود که سرباز با تفنگش به دروازه‌ی موترکوبید، مثل این که نفهمیده باشد. شیشه شکست و همه وحشت زده شده بودند. شیشه‌ی شکسته پاین ‌ریخت و لی به من آسیب نرساند.

راننده به عصبانیت از موتر پیاده شد. با نگاه خشمگین به عسکر می‌دید. مشاجره لفظی آن‌ها بالا گرفت. عسکری دیگری هم به جمع آنها پیوست. راننده می‌پرسید چرا شیشه موترش را شکسته است. سرباز کمتر حرف گل‌آغا را می‌شنید-- همه اش نا سزا می‌گفت. گل‌آغا روزش را بد روز دید و با اتحادیه‌ی مسافر بری تماس گرفت. خواست تا به قومندان این ساحه تماس گرفته و شکایت کند. سرباز دیگر که ترحم از صورتش معلوم می‌شد به کمک گل‌آغا شتافته و پوزش خواست.

مسافرین ساکت و خاموش به ماجرا می‌دیدند. این تنها گل‌آغا بود که هزینه پرداختن شیشه‌ی شکسته‌ی موترش را بی‌پردازد. راننده عصبانی بود. سربازان هم از بررسی و تلاشی اسباب و پاسپورت مسافرین خود داری نمودند. هزینه‌ی کمی نبود برای راننده‌ی که در بدل مزد کار می‌کند.

با نشستن دوباره و محکم زدن دروازه به چوکی رانندگی عقب فرمان ماشین نشست. زیاد می‌کوشید خونسردانه عمل کند اما نگاه به شیشه شکسته مجالش نمی‌داد. به سرعت تمام حرکت کرد و هر لحظه احتمال وقوع حادثه‌ی بدتر از این می‌رفت. اما وی دیگر تحملش به سر رسیده بود.

جاده‌ی پخته و باریک از دور همانند مار باریک می‌ماند که در حال تب و پیچ خوردن است. جاده بعضا شکسته و خامه بود. با عبور از آن نقطه ها صدایی بلند و وحشتناک شنیده می‌شد و موتر هم پرش های کلان پیدا می‌کرد. سرنیشنان که شب هم خوب نخوابیده بودند با این جست وخیزهای موتر  که تازه به خواب رفته بودند دوباره از خواب می‌پریدند.

کودک خورد سال علی بی‌تابی می‌کرد و هوا گرم شده بود. مادر می‌کوشید که گریه‌ی او را به هر نحوی ممکن آرام سازد. اطراف جاده‌ خلوت و خاموش بود. در دور دست‌ها درختان دیده می‌شد و بعضا خا نه‌های کهنه و کاه‌گلی کوچک روستایی تنهایی منظره ی بود که میشد دید.

گل‌آغا مرد نرم دل بود. کمی که فرصت برایش دست می‌داد موتر را متوقف می‌ساخت و به مسافرینش مهلت یک نفس کشیدن راحت را می‌داد. در ایستگاه های بازرسی بازهم چین‌های پیشانی گل‌آغا بیشتر می‌شدند. سربازان با گرفتن پول و نگاه تند و مسخره آمیزش به راننده و سرنیشینان موتر می‌دیدند. بعضا از راننده نصوار، سگرت و موادهای دیگر نیشه کننده را در خواست می‌کردند. بعضا تهدید می‌کرد و از زندان و شلاق هم چیزی به گوش راننده می‌خواند.

با خود می‌اندیشیدم عجب نظام وقانون، ولا! این همه افراد و وسایل بدون اینکه کوچکترین بازرسی جدی در آن صورت گیرد، خارج و داخل شهر می‌شوند. چی می‌دانیم درون آن چی باشد و چی چیزهای که در آن انتقال نکند. ‌

به سرعت تمام قلعه‌ی عبدالله را پشت سرگذراندیم و به سوی کوتل پرخم و پیچ گوجگ به پیش می‌رویم. به ایستگاه بعدی رسیدیم و گل‌آغا با بیرون کردن سرش از دریچه موتر به سربازان سلام داد. و گفت" استلی ماسی! څنګه یی، وړوړه ؟

سرباز با بی اعتنایی به احوال پرسی او به داخل موتر سرک کشید و همه مسافران را با نگاهی گذرای از دیدگانش عبور داد. سرنشینان موتر را یک- یک شمرد و از آنان پاسپورت خواست. گل‌آغا پاسپورت‌ها را یک به یک به سرباز داد و از برخورد نادرست سربازان شکایت کرد.  سرباز که مصروف بررسی پاسپورت‌ها بود هنوز متوجه شیشه شکسته ی وی نشده بود.

با ابرو بر هم کشیده پرسید: "ډلته خو دوه پاساپورتونه دي، نوری چیری دي؟"

گل آغا: "نښته، نلړی، وړوړه! مهاجرانو دي."  

پولیس:"ښه، داسی ووایه، نه. ږر څه ړاکړه."

گل آغا که سه صد روپیه در کف دستش قایم کرده بود، طرف پولیس دراز کرد. پولیس هم پنهانی شمار کرد و ادامه داد: "دا خو لږ ده، زمونږ کار و بار  په داسی روپیو نه چلیږی. زمونږ سیګار هم په دی بانډی نه خرڅوی، هلته ژر راښه. ‏‏‏"

گل‌آغا لرزان، لرزان از موترش پیاده شد و آن طرفتر نزد  عامر عسکر با سرباز که پاسپورت را بررسی می‌کرد رفت. بعداز گفت و گو و سر وصدای زیاد توانست خود را  با هفت صدکلدار از سربازان رها کند.

به "چمن"، منطقه ی که گوشه‌ ی از خاک پاکستان است، رسیدیم. چمن با جمعیت بزرگ از قوم پشتون که با دروازه‌ی ورودی والسوالی بولدک ولایت قندهار درهمسایگی واقع شده است، بازار کلان و بی نظم دارد. رانندگی دراین شهر سخت است، چون هیچ کس قواعد را مراعات نمی‌کند. موترگل آغا هم از آش همان دیگ می خورد. ساعت هنوز ده نشده بود، که همه مسافرین پیاده شدند.. جوال را کشان- کشان و من را با چرخ هایم به هوتل منتقل کردند. گل آقا پول هنگفتی را از مسافرین بی پاسپورت گرفت  و رهسپار آدرس نامعلوم شد. مسافرین که خسته سفر بودند کمی اسراحت کردند وبعداز خوردن صبحانه تصمیم رفتن را گرفتند.

بزرگترین حرفه‌ی که آنان دارند اموال را از خاک پاکستان به افغانستان توسط بایسکل، کراچی‌های دستی‌ اسب گادی، موترهای کهنه‌ی دارسن انتقال می‌دهند. اکثریت از بچه‌های کم سن و سال آن‌ها مصروف دست فروشی و کراچی وانی هستند. مکتبی و مراکز آموزشی یا علمی در این ساحات دیده نمی‌شود، اما مدرسه‌های کهنه‌ی دینی هنوز حاکمیت تمام عیار خود را دارد. مولویان از مدرسه خارج می‌شوند گویی که بعداز تولد هنوز فرصت و آب برای یکبار شستن سر وصورت شان نیافته اند. ریش انبوه و چرکین آنها بیش ازهمه مایه‌ی تنفر و انزجار مردم می‌شود.

اینان از خاک افغانستان به پاکستان و از خاک پاکستان به افغانستان افراد را به گونه‌ی غیرقانونی از کوچه‌های خرابه و باریک که در اطراف دروازه قرار دارند عبور داده و به آنسوی یا اینسوی مرز می‌کشانند. در وسط بازاری چمن زندان معروف ایست که اکثریت از شهروندان این منطقه با آن  آشناست. عبور از این شهر ما را در کوتل پرخم و پیچ گوجک مواجه می ساخت. این کوتل داری خم وپیچ‌های زیاد است که جاده ان خاک و غیر اسفالت شده است. علی با خانم و طفل خویش سوار بر موتر تیوتا ناظر این مناظر بودند. در نشیب های کوتل کوجگ لاری بزرگی که از کانکریت های میوه بار شده بود، را دیدند، که بر اثر تاریکی هوا و برخورد با موتر مسافر بری تصادف کرده بود. آنچه بیشتر تاسف بر انگیز بود این که هیچ کسی برای کمک او نیامده بودند.

پاسگاه‌های سربازان پاکستانی دراطراف این شهر دیده می‌شد.آنها در فراز کوه گوجک و نواحی آن همانند صندوقچه‌های کوچک نمایان بودند. اما برچ‌های مراقبتی سربازان به رنگ‌جگری در امتداد خط مرزی دیده می‌شدند که سربازان بر فراز آن شبیه به عقاب‌های کوچک شکاری معلوم دار بودند.

سربازان محلی با لباس‌های شخصی در وظیفه حاضر بودند. تفنگ‌هایشان در زیر چادرهای کلان که به گردن می‌اندازند دیده می‌شد. موتر سایکل‌های کهنه که شبیه به بخار ازعقب خود دود می‌دهند زیاد به گشت و گذار در آن نواحی مصروف بودند. در این سر زمین زنی دیده نمی شد که در شهر و خیابان قدم زند: شاید تنها مردان اند که در این شهر زاده شده اند و از زنان خبری نیست، شاید تلخ ترین شلاق روزگار را همین زنان خورده باشند، شاید حصارهای کهنه وفرسوده‌ی بلند اطراف آنان را محاصره کرده، و شاید درچارچوبه ‌ی دیوار محبوس شده باشند...شاید ...شاید...

علی که تازه در وطن خودش ریده بود اظهار خوشحالی می‌کند. به خانمش می‌گوید: خاک وطن احساس آرامش می‌دهد. کودک خورد سال اش را از آغوش خانمش گرفته با زبان کودکانه‌ی به تماشای وطن می‌خواند. آهسته آهسته به پیش می‌رود و با پسرش قصه می‌گوید. چند لحظه‌ی همین طور می‌گذرد که سوار موتر شده به سوی قندهار حرکت می‌کند. جاده‌ها پخته و بهتر از آنسوی مرز است.

بعضا در گوشه و کناری جاده سربازان امریکایی با عساکر افغانی دیده می‌شود. جاده شلوغ است و بعضا با بندش راه همراه است. سربازان افغانی که با موترهای سبز و خاکی مجهز اند راه را برای عابرین باز می‌کند. کاروان‌اکمالاتی ناتو امریکایی بیش از همه به مسدود کردن را ه می‌پردازند. کسی چیزی هم گفته نمی‌تواند نظامی است، قدرت دارد.

                                                                                           ادامه دارد...

نواز شریف به صراحت برای چندمین بار، بعد از سوگند اش بحیث نخست وزیر پاکستان گفته است، که معیشت پاکستان تا زمانی نمی تواند رشد کند، که امنیت برقرار نگردد و تروریسم از بین نرود. او تروریسم را نمی پذیرد و می گوید: "تا زمانی که تروریسم را به صورت کامل ازبین نبرم، آرام نمی گیرم." قرار بود به تاریخ دوازدهم جولای 2013م، جلسه ای مشتمل بر سران احزاب پارلمانی ترتیب یابد و طی آن بعد از مشوره، پالیسی جدید ملی در رابطه به امنیت و مبارزه جدی با تروریسم ترتیب یابد، اما این جلسه به تعویق افتاد. به تعویق افتادن این جلسه را من شخصا به فال نیک می گیرم، بخاطری که اگر قرار باشد از جلسه ای نتیجه گرفته شود، پس باید کارهای مقدماتی به صورت مکمل، قبلاً کامل گردد. قرار شده است قبل از برگزاری این جلسه آقای نواز شریف با سران احزاب به صورت خاص و همچنان با ارتش و سران سازمانهای استخباراتی مشوره کند و سپس یک مسوده ای را برای پالیسی جدید ملی ترتیب نموده و بعد جلسه سران احزاب پارلمانی را در آخر این ماه (جولایی) طلب کند. در همین راستا آقای نواز شریف بعد از چهارده سال، از دفتر مرکزی سازمان ستخباراتی پاکستان (آی ایس آی) دیروز 11/7/2013م، دیدن کرد. میجیر جنرال ضهیر الاسلام رییس قوی ترین سازمان استخباراتی پاکستان "آی ایس آی" در ضمن استقبال از آقای نواز شریف، به مدت پنج ساعت اوضاع داخلی و خارجی را برای وی تشریح کرد.

قابل ذکر است، که ارتش پاکستان چندی قبل بزرگترین تهدید را برای پاکستان از طریق دشمنان داخلی اش دانسته بود. دولت پاکستان از یک طرف با طالبان پاکستانی روبروست، طالبانی که قانون اساسی پاکستان را نمی پذیرد و خواهان نافذ شدن شریعت محمدی در سراسر پاکستان است. از طرف دیگر در بلوچستان نیز دولت با حریت طلبان بلوچ روبروست، بلوچهای که از بی عدالتی و تقسیم نابرابر قدرت و ثروت و به تاراج رفتن سرمایه ها زیر زمینی بلوچستان می نالند و خواهان آزادی کامل بلوچستان اند. این دو جبهه جدی در مقابل دولت از یک طرف و از طرف دیگر امنیت داخلی پاکستان را افراطیون مذهبی همچون لشکر جهنگوی، که ممکن با دولت به صورت جدی و مستقیم روبرو نباشند، نیز بهم زده اند. ماهیت نا امنی کراچی و شهر کویته رنگ دیگری دارد و آن افراط گرایی مذهبی است. افراط گرایی خودش یک حقیقت است، با آنکه بدون شک بحیث روپوش جهت دستیابی به دیگر اهداف نیز از آن استفاده می گردد.

آقای نواز شریف اینک که برای بار سوم سکان قدرت را در دست گرفته است و از تجربه کافی در زمینه حکومت داری برخوردار شده است، از قرار معلوم خواهان برقرار نمودن امنیت کامل و از بین بردن تمام انواع تروریسم، جهت کسب سرمایه گذاری های خارجی، حکومت داری خوب، ازبین بردن بحران معیشتی و دیگر مشکلات داخلی کشور است. وی نا آگاه نیست. اگر از یک طرف خواهان حل کردن معضله طالبان و حریت طلبان بلوچ است، از طرف دیگر بدون شک می داند، که ماهیت جنگ های فرقه گرایانه کراچی و کویته چیست؟ و از کجا آب می خورد. عده ای از صاحب نظران نیز طی مقالات و گفتگوهای شان به نهاد ها اخطار داده اند، که آنها وضعیت کشور را به لبه سقوط رسانده اند، اینک بگذارند تا پالیسی سازی مسوولیت اش به عهده حکومت منتخب ملکی باشد. اگر واضیح تر بنویسیم؛ قریب به اکثریت خواهان این است، که ارتش و سازمانهای استخباراتی نباید برای خودشان ترجیحات و پالیسی های جداگانه و مغایر با خواست حکومت منتخب ملکی داشته باشند و به صورت خودسرانه و بدون پاسخگویی وارد عمل شوند. چندی قبل کمیسیون تحقیق در مورد حادثه ایبت آباد (محل کشته شدن اسامه) گزارش اش به نشر رسید و طی آن گزارش نیز به صراحت یادآوری شده بود، که یکی از علت های بحران پاکستان، بالادستی ارتش، عدم پاسخگویی سازمانی های استخباراتی و عمل کرد های خودسرانه شان است. در گزارش درخواست شده است، که باید اجازه داده شود که پالیسی ها فقط توسط حکومت منتخب مردمی با در نظر داشت منافع ملی ساخته شود و عملی کردنش اش به عهده نهاد های دیگر باشد.

بعد از باز دید از مقر سازمانی استخباراتی (آی اس آی)، آقای نواز شریف به درستی نشان داد، که پاکستان از دو حکومت متوازی، یعنی یکی مرکز اش در اسلام آباد و منتخب مردم و دیگری مقر ارتش، راولپندی رنج می برد. اگر قرار است، در پاکستان مبارزه جدی بر ضد تروریسم به طور کامل صورت بگیرد و زمینه امنیت کامل و بقای پاکستان تضمین گردد، پس باید یک پالیسی جامع و قابل قبول توسط حکومت مردمی به کمک ارتش، سازمانهای هشت گانه استخبارتی و احزاب سیاسی و جامعه مدنی ترتیب گردد. هر آنگاه که پالیسی عادلانه ترتیب گردید و تمام نهاد ها دوگانه عمل نکردند و برای بیرون رفت از بحران تروریسم دست به دست همه داده و به کمک مردم دست رد به سینه تروریستان زدند، شاید مردم پاکستان روی آرامش را ببینند. در غیر آنصورت جلسه و جلسه بازی ها و بیانیه های سیاسی سودی ندارد.

     انجمن علمی و فرهنگی کوشان؛ روز یکشنبه 23/6/2013م، دومین دور کانکور آزمایشی اش را  برای لیسه و ارزیابی اش را برای دوره متوسط برگزار نموده بود. در کانکور آزمایشی متذکره بیشتر از ۱۶۰۰ دانش آموز از مکاتب هزاره تاون شرکت نموده بودند، که بعد از بررسی پاسخنامه های کانکور آزمایشی شان، انجمن علمی و فرهنگی کوشان نتیجه اش را قرار ذیل اعلان کرد.

     قابل یادآوریست که قرار بود انجمن کوشان، از دانش آموزان ممتاز دومین دور کانکور آزمایشی کوشان طی پروگرام باشکوهی تقدیر به عمل آورد و در همان روز نتیجه را اعلان کند، ولی بخاطر وضعیت نامناسب امنیتی و فضای سوگ در هزاره تاون تقدیر از دانش آموزان ممتاز را برای بعد از عید به تعوق انداخته است، اما نتیجه کانکور آزمایشی را اعلان کرد. انجمن علمی و فرهنگی کوشان بعد از عید از دانش آموزان ممتاز تقدیر به عمل می آورد.

     طبق پلان، نتیجه دانش آموزان به اساس سریال نمبر شان اعلان شده است، اما از هر صنف فقط دانش آموزان ممتاز، مشخصات شان به صورت کامل ذکر گردیده است. کویته بلاگفا کسب درجه های عالی را برای دانش آموزان ممتاز، اداره و استادان شان و فامیلهای گرامی شان تبریک گفته و آرزوی موفقیت هرچه بیشتر را برای عموم دانش آموزان می کند.

نکته (۱): نتایج به صورت صنف وار در زیر این پست آمده است. البته فقط صفحه اول اش دیده می شود، ولی برای دیدن نتایج کامل هر صنف باید بر روی ادامه مطلب همان صنف کلیک کنید.

نکته (۲): آن عده از دانش آموزانی که سریال نمبر های شانرا در پاسخنامه های شان ننوشته بودند، پاسخنامه های شان بخاطر نامشخص بودن بررسی نشده است.

     به درخواست رهبر سنی اتحاد کونسل محترم صاحبزاده حامد رضا، با در نظر داشت حادثه های پشاور(حمله بر ارتش)، نانگا پربت (حمله بر سیاحان خارجی) و کویته (خودکش حملهِ بلخی چوک) به تعداد پنجاه تن از مفتی های اهل تسنن فتوای دسته جمعی صادر کردند که در اسلام حملات خودکش حرام است و کشتار مهمانان خارجی از جمله گناهان کبیره است. در فتوا آمده است، که حمله بر زیارتگاه ها، شفاخانه ها، تشییع جنازه ها، بازار ها و نیروهای انتظامی جهاد نیست، بلکه فساد است. کسانی که خون بی گناهان را می ریزند سپاهی اسلام نه، بلکه خاین اند. کسانی که با تفسیر های خود ساخته شان بر ضد حکومت جنگ می کنند و به بهانه آن خون بی گناهان را می ریزند، جهنمی اند و بر حکومت وقت فرض است تا آنها را از بین ببرد. در سلسله فتوا آمده است، که اسلام درس حفاظت از زنان و اطفال را می دهد و اجازه ضرر رساندن به زنان، اطفال و ریش سفیدان را در دوران جنگ نیز نمی دهد و تا حتی اجازه ضرر رساندن به نباتات را نمی دهد. اسلام حرمت جان یک انسان را بالاتر از حرمت کعبه و قتل یک انسان بی گناه را قتل انسانیت شمرده است، در چنین یک حالت قتل بی گناهان، زنان، کودکان چگونه می تواند جایز باشد؟ پس هر آنکسی که یک فرد نادان را تحریک به عمل انتحار می کند، تحریک کننده و تحریک شوند، هر دو گناهکار اند و در عذاب الهی خواهد بود.

     در اخیر فتوا آمده است، که تمام ایمه کرام بر این حرف متفق اند که هرگاه کدام گروه مسلح بر اساس تاویل های خودساخته اش، قانون یک دولت را نپذیرد و دست به عملکرد های فراقانونی مطابق به سلیقهِ خودشان بزنند، پس در آنصورت جنگ با آنها مباح است. بنابر این بر حکومت وقت لازم است که بر ضد تروریستان جنگ نماید. نخست وزیر پاکستان اعلان جهاد بر ضد آنها نماید  و تمام قوم در جهاد شریک شود، زیرا آب از سر گذشته است و اگر حالا کاری نشود، سالمیت کشور به خطر می افتد.

     نخست وزیر جدید پاکستان محترم نواز شریف، بعد از حادثه اندوهناک بلخی چوک 30/6/2013م، که طی آن 30 تن شهید و عده ای کثیری زخمی شدند، به کویته آمدند. ایشان بعد از ورود شان به کویته، جلسه ای را در گورنر هاوس که در آن سران احزاب شامل حکومت، گورنر بلوچستان محترم محمد خان اچگزی، وزرای مرکزی و ایالتی  و سرای نیروهای استخباراتی مثل آی ایس آی، ایم آی و آی بی و سران نیروهای انتظامی همچون ایف سی و پولیس موجود بودند، صدارت کردند. ایشان بعد از جلسه طی سخنانی به روزنامه نگاران گفتند، که؛ شهر کویته بیشتر از 20 بازار و کوچه نیست، ولی چرا در آن امنیت تامین نمیشود؟ آقای نواز شریف ادامه دادند، که بعضی ها حملات اخیر را ناکامی حکومت تعبیر می کنند، ولی اینطور نیست. ما تلاش نهایی خود را بخرچ می دهیم تا در تمام پاکستان امنیت کامل برقرار شود. ایشان گفتند که من به آی ایس آی و دیگر نیروهای که تحت فرمان حکومت مرکزی است حکم داده ام، که با داکتر عبدالمالک وزیراعلی بلوچستان جهت تامین امنیت بلوچستان همکاری جدی نمایند. همچنان ایشان گفتند که من به آی ایس آی گفته ام، که حادثه هزاره تاون را بحیت یک امتحان در نظر بگیرد و عاملان حادثه را به دست قانون بسپارد.

     قابل یادآوریست که عده ای از سران هزاره های کویته نیز تحت ریاست محترم سید رضا آغا، با نواز شریف ملاقات نموده و در رابطه به مسایل هزاره های کویته صحبت کردند. آقای نواز شریف قول داده اند، که بعد از برگشت از سفر چین، ایشان یک جلسه ای بزرگ که شامل سران احزاب سیاسی پاکستان خواهد بود، طلب کرده و در رابطه به تروریسم تصامیم جدی خواهد گرفت. ایشان گفتند قتل و غارت گری را ایشان به هیچ صورت پذیرفته نمی توانند. (دیده شود، چه می شود)

     جنازه های شهدای حادثه بلخی چوک که دیروز ۳۰/۶/۲۰۱۳م، به وقوع پیوست امروز حوالی ساعت ۲ بعد از ظهر بخاک سپرده شدند. جنازه های شهدای دیشب به امام بارگاه های مختلف تقسیم شده بودند، تا در میان یخ نگهداری گردند و فردا بخاک سپرده شوند. امروز جنازه ها از امام بارگاه های مختلف جمع آوری شده و با حضور پر شور مردم در میان آه و اشک عزیزان شان بخاک سپرده شدند.

     در مراسم تشییع جنازه  شهدا که قرار آخرین گزارش تعداد شان به ۳۰ تن رسیده  است، در ضمن عموم مردم، رهبران نهاد های مختلف نیز حضور یافته بودند، که طی سخنانی گفته های شانرا به مردم رساندند. فردا فاتحه عمومی برای شهدا در امام بارگاه علی ابن ابی طالب برگزار می گردد و قرار است که وزیر اعلی جدید بلوچستان محترم داکتر عبدالمالک در آن حضور یافته و در ضمن فاتحه گفتن با مردم از نزدیک در مورد مسایل شان گفتگو کند.

    قرار آخرین گزارش ها از منابع مختلف و محل حادثه، از حادثه حمله خودکشِ ۳۰/۶/۲۰۱۳م، در بلخی چوک - هزاره تاون چنین اطلاعات حاصل می گردد، که شخص انتحاری که سن اش در حدود ۱۸ الی ۲۰ سال معلوم می شود، حوالی ساعت ۸ شب خود را با یک بایسکل اش در بلخی چوک می رساند. سپس وی مواد منفجره اش را منفجر می سازد. در نتیجه انفجارش،  در ضمن مواد انفجاری، ساچمه های که در واسکت انتحاری اش جابجا شده بود به شدت خیلی زیاد به اطراف پخش می شود، که در نتیجه آن در آن محل شلوغ بازار، قرار آخرین اطلاعات ۲۸ تن شهید و بیشتر از ۶۰ تن زخمی شده اند (در بین شهدا ۱۰ تن شان زن و سه تن شان طفل اند) . خودکش، با خود دو دانه بمب دستی و یکدانه تفنکچه نیز داشته است، اما بمب ها منفجر نشده بودند، که بعدا توسط نیروهای انتظامی کنترول شد. در رابطه به اینکه هدف مشخص خودکش، مسجد علی ابن ابی طالب و یا کدام جای دیگر بوده است، چیزی نمیتوان اینک گفت. همچنان نمیتوان که علت استفاده نکردن از بمب ها و تنفگچه را مشخصا بیان کرد. بر علاوه با آنکه رسانه ها هویت خودکش را ازبک اعلان کرد، ولی از قرار چهره وی، نمیتوان هویت اش را دقیقاً ذکر کرد.

     بعد از انفجار، برق محل حادثه قطع شد و محل در تاریکی فرو رفت، اما جوانان با همت با آوردن چراغ ها و تلاش خستگی ناپذیر توانستند شهدا و زخمی ها را از محل بردارند.  زمانی که شهدا و زخمی ها به شفاخانه عمومی برده شدند، با تاسف شفاخانه بخاطری حادثه ای که چندی قبل در آن به وقوع پیوسته بود، مسدود بود، لهذا در زمان مناسب به زخمی ها رسیدگی صورت نگرفت و سبب گردید که عده ای از زخمی ها به شهادت برسند. بعد از آن زخمی های حادثه به شفاخانه نظامی شهر، که در نزدیکی مهرآباد واقع است، جهت معالجه برده شدند.

     اینک شهدا از شفاخانه نظامی و دیگر جاها دوباره به هزاره تاون آورده شده اند و در امام بارگاه های مختلف تقسیم شده اند، تا فردا در مورد بخاک سپری آنها تصمیم گرفته شود. مسوولیت این حادثه اسفناک را سخنگوی لشکر جهنگوی کسی بنام ابوبکر صدق بعد از گفتگو ها با مرکز رسانه ها به عهده گرفته است. در ضمن یاد آور شده است که شیعیان نباید غافل باشند، که در زمان جنگ لشکر جهنگوی با حکومت، لشکر جهنگوی متوجه آنها نیست و به آنها کاری ندارد.... همچنان علاوه کرده است، که لشکر جهنگوی تا نافذ شدن نظام خلفای راشدین به حملات اش ادامه خواهد داد.

     ایچ دی پی فردا را در عکس العمل به این حادثه هرتال عمومی در شهر کویته اعلان کرده است و نهاد های مذهبی از سه الی هفت روز را سوگ عمومی اعلان کرده اند و همچنان اکثر از رهبران احزاب سیاسی پاکستان و مقامات دولتی اش، این حادثه را تاسف انگیز خوانده و محکوم کرده اند.

     امشب ۳۰/۶/۲۰۱۳م، حوالی ساعت ۸ شب، در نتیجه انفجارِ شدیدی در بلخی چوک، علی آباد هزاره تاون، تعدادی زیادی شهید و زخمی شدند. به گفته شاهدان به احتمال زیاد انفجار در نتیجه عمل خودکش صورت گرفته است.  قابل یادآوریست که قرار بعضی اطلاعات دو انفجار صورت گرفته است، یعنی انفجاری اول صورت می گیرد و بعد از آن انفجاری دیگری دقایق بعد صورت می گیرد. در صحنه انفجار که در بین امام بارگاه علی آّباد و بلخی چوک صورت گرفته است، منازل، دوکانها و شیشه های دوکانهای اطراف تخریب شده اند و در صحنه موتر سایکل ها و سایکل های تخریب شده به مشاهده می رسد. جوانان شهدا را که به گفته رسانه ها تعداد شان ۲۴ تن قرار آخرین اطلاعات و زخمی ها را که تعداد شان به ۶۵  تن می رسند، به شفاخانه انتقال داده اند. احتمال می رود، که تعداد شهدا  بخاطر وخیم بودن وضعیت زخمی ها بیشتر شوند...

     اینک مردم در ضمن آنکه در اطراف محل حادثه جمع اند، جوانان به تعداد کثیری در شفاخانه عمومی جمع اند. گزارش های که رسانه ها از شلیک های هوایی می دهند، دقیق نمی باشد. در صحنه حادثه در اوایل شلیک هایی صورت گرفت، ولی اینک کدام نوع شلیک صورت نمی گیرد و نیز اطراف شفاخانه عمومی را جوانان با نیروهای انتظامی گرفته اند. قرار آخرین اطلاعات زخمی های که وضعیت صحی شان وخیم اند، به طرف شفاخانه نظامی شهر، سی ایم ایچ انتقال داده می شوند.

     قابل یادآوریست که بلخی چوک، یکی از شلوغ ترین محل های هزاره تاون است، که از آن مردم به تعداد خیلی زیاد تردد می کند و از دوکانهای آن  و همچنان لیری های که در دو طرف سرک ایستاد می شوند، خرید می کنند. قرار اطلاعات اولیه در بین شهدا و زخمی ها به تعداد زیادی زن ها و اطفال نیز وجود دارند.

     بعد از حادثه اسفناک سبزی مارکیت که در نتیجه آن بیشتر از صد تن شهید شدند، این دومین انفجاری است که هزاره تاون را به خون و خاک می کشد، اما سوالی که وجود دارد، اینست که با آنکه هزاره تاون "ساحه سرخ" ، بعد از حادثه سبزی مارکیت شمرده شده است و توسط نیروهای انتظامی هر فردی که وارد هزاره تاون می شود و یا از آن خارج می شود، دقیقاً بازرسی می شود، چگونه این انفجار صورت می گیرد.